Petra Barnard (de eerste Petra)

Beste Wim, Omdat mijn vader het niet meer kan doen.... hierbij iets van mijn herinneringen aan mijn Pipo-tijd. Het televisiewerk heeft een groot stempel op mijn jeugd gedrukt. Televisie kreeg ook veel meer impact op het dagelijks bestaan dan wie van ons dan ook maar had kunnen vermoeden in de jaren '55-'60. Van jou persoonlijk herinner ik me niet zoveel. Vaag zie ik je ergens in 1957 op de bank zitten bij mijn ouders aan de Berlagelaan met het verhaal over de idee van Pipo en de rol, die je mij daarin toedacht. Dat maakte beslist indruk, ik was zo gretig als een konijn in een knollenveld. Ik geloof niet dat ik je veel op de set heb gezien en zo hoort het ook. Als alles op papier staat, gaat het in andere handen over. Pipo was heel anders dan de tijd in 'Verhalen van Broer Konijn' . Plotseling moest er echt gerepeteerd worden. 'Droog repeteren' in De Poort van Cleve. Met de auto (ook nog heel bijzonder) van school opgehaald worden en naar Amsterdam. Een onzekere Jan Dassen als regisseur, ik wist nooit wat ie wilde. De mensen: In de eerste plaats de onovertroffen Cor Witsche, een fantastische man; een lieve, maar vage Christel Adelaar en dan Willy Ruis, brrr. Wat rookte die man een vieze sigaren. Alleen al daarom vermeed ik het zoveel mogelijk op de herhaalde invitatie om op zijn schoot te komen zitten, in te gaan. Herbert Joeks, aardige man, die kwam ik tot op hoge leeftijd nog wel tegen toen ik in de Nieuwmarktbuurt woonde. En wat konden ze ouwehoeren! Repetitie was OK, leuk zelfs, maar dan begon het lange wachten, terwijl die mannen maar lulden. Tot dan eindelijk mijn auto besteld werd. Guus Verstraete als regisseur, veel beter, een opgewekte presentie. En dan de studio-dagen, de lucht van schmink, van warm rubber, de lucht van zaagsel, spelend onder de praktikabels.Ik hield er wel van, het was een gesloten wereld. De spanning vlak voor live-uitzendingen, Cor , die zijn lieve laatste aanwijzingen fluisterde. Mijn maag zat in de knoop en dat werd nog versterkt door de tune op dat elektronische orgeltje. Was dat Cor Stein? Ik heb mijn leven lang een hekel aan elektronische muziek en weet nog altijd niet of dat daar begonnen is of dat het er al was. Ik zal zeker niet geweldig geacteerd hebben. Ik was te sloom en te weinig expressief. Het grote dichtklappen, waar ik pas veel later uitkwam, was toen al begonnen. Ook toen mijn vader regisseerde, geloof ik niet dat het veel beter werd. Maar dat was in ieder geval vertrouwd en mijn moeder maakte zich niet meer zo ongerust. Wel was ik gegrepen door de heilige noodzaak van het acteren! De euforie van de uitzending, de moeheid na afloop, vaseline. En dan weer de hele schooldagen. Dat was pas erg, zo saai, en het tut-kleutertoontje van de juffrouw! Dolblij was ik,als de programma-cyclus weer opnieuw begon. Ik herinner me nog de opwinding van iedereen bij de uitvinding van de Telerecording. Nu kon je jezelf zien, daar kon je van leren!. Cor drukte mij op het hart goed te kijken. Nou, ik zie mezelf nog zitten bij de buren op de grond, temidden van andere kinderen. Zodra ik dreigde in beeld te komen, stopte ik m'n hoofd tegen mijn knieën, m'n handen tegen mijn oren. Ik kon het niet verdragen mezelf te zien! Daar ging het natuurlijk al goed mis. Zo kan ik er nog eindeloos over doorgaan. Ik kan duizend voordelen en duizend nadelen van zo'n kindertijd noemen. Jij hebt, waarschijnlijk onbewust, met dit avontuur indirect een enorme invloed op mijn leven gehad. En eerlijk, ik had het, achteraf, niet willen missen. Tenslotte: waar ging Pipo nou eigenlijk over? Want ik geloof dat ik de enige ben in Nederland die dat geheel ontgaan is. Wim, nog vele gelukkige jaren toegewenst en een goede groet, Petra Barnard