Biografie (3)

1958: "Daar komt een ezelwagen"

De eerste beelden die van Pipo ontstaan zijn niet op televisie, maar op papier: Wim Meuldijk tekent de clown die hij voor zich ziet: een clown met een bolhoed en een zonnetje op zijn linkerwang, een ruitjesjas en flapschoenen. Het is geen gewone clown, maar één die al meteen, bij de eerste aflevering, ontsnapt uit het circus waar hij voor de directeur - de Dikke Deur: een verspreking van Willy Ruys, de acteur - werkt. De vrouw die de clown steeds met beide benen op de grond houdt, de vrouw met 'duizend krullen' (net als die van echtgenote Els) is Mammaloe, en hun dochter met de paardenstaart (net als die van dochter Belinda) heet Petra. Dat de serie uiteindelijk 22 jaar op de Nederlandse televisie te zien zal zijn en dat uitspraken van Pipo en zijn vrienden ('sapperdeflap', en 'van de gekke' ) in de politiek en de Nederlandse woordenboeken zullen worden opgenomen en gebruikt worden tot op heden ten dage, is tijdens de eerste uitzendingen uiteraard nog niet bekend. Het is 1958, en als Pipo op de woensdagmiddag verschijnt op tv, zijn de straten leeg: de kinderen zitten bij elkaar, voor die ene buis die hun straat rijk is. Daarna gaat het beeld weer op zwart: meer televisie is er niet. De acteurs, wanneer ze na de live-uitzending de studio in Bussum verlaten, (Christel Adelaar, Herbert Joeks, Willy Ruys en Petra Barnard) worden opgewacht door enthousiaste kinderen. Alleen de hoofdrolspeler Cor Witschge wordt niet herkend zonder zijn schmink, wat de acteur overigens niet erg vindt. "Ik bén geen clown, ik spéél een clown," zegt hij. Cor is wél de acteur die Pipo de juiste warmte geeft. Op zijn 33ste, werkzaam bij Puck (toneel), speelt hij in een stuk van regisseur Willy van Hemert, wanneer de vraag naar een acteur die de rol van een clown - voor drie afleveringen - wil spelen, binnenkomt. Wim Meuldijk kiest, op aanraden van Van Hemert inderdaad Cor Witschge, net zoals hij alle acteurs in de Pipo-serie uitzoekt. Meuldijk is van begin af aan betrokken bij alles wat met Pipo te maken heeft: iets dat voor schrijvers van hedendaagse televisie-series ondenkbaar is. Zowel de kleding als de locaties van de series - van Noorwegen tot Marokko - worden vooraf bezocht door Meuldijk, die er zijn inspiratie opdoet en zijn scripts op baseert. Als hij die scripts inlevert, heeft hij het gevoel 'een half opgevoed kind bij het weeshuis af te leveren; wie weet wat ze er allemaal mee uitvoeren!' En dus blijft hij erbij, tot aan de montage toe. Maar het wordt hem niet altijd in dank afgenomen. Iedereen bij een televisieopname mag wat zeggen, maar zodra de schrijver een mond opendoet roept de regisseur: "Stilte!" De eerste Pipo-wagen is een zwaar, log geval, waarbij een aantal camera-mensen moeten helpen met duwen, zonder hun benen in beeld te laten komen: het is onmogelijk voor een klein ezeltje als Nononono om het ding vooruit te krijgen. De tweede Pipo-wagen wordt daarom lichtgewicht, door Wim Meuldijk zelf gemaakt. Hij koopt het onderstel van een boerenkar en bouwt eigenhandig het alom bekende balkonnetje, de wanden met het Pipo de Clown-opschrift en schildert de illustraties van de ballerina en de leeuw etc. Nog steeds is 'een Pipo-wagen' een begrip in Nederland (zie Dikke van Dale).