Marjolein, de tweede Petra (na Petra Barnard) vanaf 1968

Het toeval wil dat mijn dochtertje nu net zo oud is als ik toen. Zij is net 5 geworden en ik was bijna 5 toen de serie van 5 minuten filmpjes in september 1965 werd gelanceerd door de NTS (toen nog). Het valt me niet mee om te bedenken wat ik erover zal schrijven. Op zich is het wel goed om er weer eens eventjes bij stil te staan, maar eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat ik er wel een boek over zou kunnen schrijven en daar is de tijd te kort voor. Ik weet dat jij je later wel bezwaard hebt gevoeld dat je mij je Petraatje hebt gemaakt, in feite om de reden waarom je Belinda dat rolletje niet wilde laten spelen. Het heeft mij ook een wonderlijke jeugd bezorgd en het is met de ervaring zó beroemd en bekend te zijn niet makkelijk om volwassen te worden. Maar het heeft me wel gemaakt tot wie ik ben en in mijn hoofd het decor van mijn hele leven gekleurd met alles wat ik in 'mijn Pipowereld' heb meegemaakt. Ik kan je niet uitleggen met woorden hoe bijzonder en rijk die kleuren, geuren, vormen en geluiden zijn die overal doorheen dringen. Volgens mij moet ik 4 geweest zijn toen ik met mijn moeder naar een hele grote hal toe moest om daar te kijken of ik in het bedje paste. Vermoedelijk was dat een screentest in het decorcentrum o.i.d. Daarna gebeurde er een hele tijd niets. Ik was dit soort sessies wel gewend, want vóór Pipo gebruikte Rien Doornik mij ook wel als fotomodelletje. Hoe en wanneer Pipo echt begon weet ik me niet meer goed te herinneren. Cor vertelde dat ik in het begin heel bang voor hem was, maar dat hij me toen op schoot heeft genomen als oom Cor en zich samen met mij heeft geschminkt. Daar ontstond een band tussen hem en mij die heel erg diep was. Hij was zo lief voor me en begreep me zo goed. Ik had, zo klein als ik was, nooit meegemaakt dat er zo goed naar me gekeken en geluisterd werd als hij deed. Als z'n gezicht klaar was -hij trok altijd eerst zijn pipopak aan- was hij papa Pipo en was ik Petra. Hij moest alleen z'n flapschoenen nog aan en z'n bolhoedje op. Dan keek hij in de spiegel, trok een grimas en zei: 'dag lief Petraatje van me, het circus kan beginnen' . De geur van zijn schminkt zal ik nooit vergeten, de was die hij op z'n neus smeerde en de lijm van zijn pruik. Grappige dingen zijn dat... Mammaloe, of tante Marijke, was ook heel belangrijk voor me. Ik was dol op haar. Ik zal nooit vergeten hoe ze haar krultang verhitte boven een houder met spiritusblokjes en dan de gemaakte krul op haar wang naast haar oor plakte. Hoe ze haar handen en armen in smeerde met roze 'Desert Flower' bodylotion. Die geur roept nog steeds een speciaal gevoel bij me op. Maar Mamamloe had zelf als Marijke Bakker een gezin en ik was een beetje jaloers op haar kinderen, omdat ze zo'n lieve zachte moeder hadden. Cor kon geen kinderen krijgen en voor hem was ik gedurende de opnamen écht z n lieve dochtertje. We zaten samen eindeloos het script door te nemen, en het ging vanzelf. Voor mij was het geen acteren wat ik deed. Ik speelde samen met de liefste man van de wereld een spel, waar we allebei in geloofden. Er zijn nog zoveel meer herinneringen en feitjes in mijn hoofd. Een paar ervan zal ik je nu nog vertellen Wim, de rest komt later nog wel eens. In mijn herinnering hebben wij de zomervakantie voorafgaand aan die september 1965 elke dag bij jullie in de tuin aan de Middenlaan in Bussum gefilmd. Er stond een grote circustent in het midden van de tuin en de woonwagen stond ergens links achter de konijnenren. Vlak bij de paardenstal van Belinda. Om daar te komen moest je eerst langs de vleugel van Mark. Een heiligdom waar ik beslist geen toegang toe had; wat helemaal vol met electronica lag. In die tuin stond ook een boom -een vruchtenboom- met een schommel aan een dikke tak. En om de tuin heen stonden rododendrons. Daar had het ezeltje Peter -dat Nononono speelde- zich tegoed aan gedaan. Dat was het einde van Peter. Dagelijks werd ik voor de opnamen van huis opgehaald. Cor had een groene Triumph cabriolet en Wim een Citroen snoek met heerlijke banken. Wie van de twee had nou ook alweer die lederen banken in de auto? En de andere banken waren een soort fluweel. Egon Schindler, de grimeur, haalde me ook wel eens van huis met z n scooter. Op Egon was ik ook erg dol. Hij was altijd heel lief en zorgzaam voor me. Met name Egon en Cor beschermden mij tegen het geweld op de set. Als er weer eens flink gevloekt of gescholden werd omdat er een shoot over moest, of om iets anders, riepen zij vaak dat 'we niet moesten vergeten dat er een kind bij was'. Er zijn ook mensen geweest met wie ik niets had; Willy Ruys -dikke deur- en Herbert Joeks -Klukkluk- hielden niet van kinderen en konden er niet mee om gaan. Jij Wim, was de alwetende verteller. En dat wás je ook. Je was met veel autoriteit op alle plekken tegelijk, maar in mijn beleving altijd op een bescheiden -bijna verlegen- manier. Wordt vervolgd. Veel liefs voor jou Wim, Marjolein